Für Freunde von Gedichten: Derr Nahbel

Derr Nahbel

Nahbel, Nahbel, nischt wie Nahbel,
soat die Ahle Mutter Sabel.
Kimmt ma murgens ei de Hieh,
sitt ma erscht kenn Kerchturm mieh.
Und gur erscht die hucha Berge -
ach, du Lerge !
die sein furt,
o nie enner ies mieh durt!
Olles tief eim Nahbel schwimmt,
bis de liebe Sunne kimmt.

Ob se kimmt?
Ju, bestimmt!
Satt ock, wie s`n jitzte nimmt!
Wie s`n nimmt und wie s`n packt,
wie se uf dam Nahbel hackt!
Wie s`n drickt und wie s`n zwickt,
doa� ar reen de Schwindsucht krigt -
`s is verrickt!

Nee, wie toat ar dick und gru�
und jitzt zieht har asu lus
und jitzt macht har asu furt -
satt errn durt?
Hinnerm Hause, ganz dahinner?
Ach ar werd schun immer dinner!
Satt errscht nie? Satt errsch nie?
Sachte steigt ar ei de Hieh!
Ju, sei ganzes bi�la Kunst -
Woar blus Dunst!

von �lsebach-Hannes